De Leuvense fans die al eens een wedstrijdje meepikken van OH Leuven U23 in Eerste Nationale kennen Franck Idumbo Muzambo al een tijdje. De diepe spits liet in de heenronde de netten immers elf keer trillen. Franck zag het levenslicht in een stadje nabij Parijs en op zijn vierde verkaste hij samen met zijn ouders, vier broers en jongere zus naar België. Hij zit ondertussen anderhalf jaar bij Leuven nadat hij eerst voetbalde bij FC Cuesmes, RAEC Mons, Club Brugge, AA Gent en KV Mechelen. De voormalige jeugdinternational komt op de drie posities voorin goed uit de verf, maar voelt zich het best in zijn sas diep in de spits. Zijn snelheid, acties één tegen één en het van links naar binnensnijden om dan met rechts naar doel te trappen, zijn de belangrijkste wapens van Idumbo Muzambo.

“Ik opteerde anderhalf jaar geleden voor OH Leuven omdat ik er met mijn vorige ploegen vaak had tegen gevoetbald en het me daarbij steeds opviel dat Leuven technisch verzorgd voetbal op de mat bracht. Het feit dat het A-elftal actief is in de hoogste klasse, speelde ook mee in mijn keuze. Tot slot vond ik bij OH Leuven Max Tahara terug, waarmee ik nog samenspeelde bij Club Brugge. Een aantal andere jongens zoals Desmond Acquah en Owen Jochmans, kende ik ook al. Ik woon, samen met drie medespelers, in een huis in Oud-Heverlee. Da’s heel leuk.”

In zijn eerste seizoen bij de U23 kreeg Franck af te rekenen met blessures. “Ik stond eerst een maand aan de kant met een enkelblessure. Nadien volgden nog twee maanden inactiviteit door een blessure aan de mediale band van mijn knie.” Ook nu is het even revalideren geblazen voor de Leuvense aanvaller. “De topper vorig weekend tegen Lokeren-Temse zag ik zo aan mijn neus voorbijgaan. Jammer, want ik hoorde van de jongens dat het bijzonder was om voor 3.400 toeschouwers te voetballen tegen de leider die dit seizoen nog geen punt heeft laten liggen. Ook dit weekend op Antwerp zal ik er niet bij zijn in onze laatste wedstrijd van 2023. Na de winterstop ben ik sowieso opnieuw inzetbaar. Na elke blessureperiode kom ik sterker terug, vooral mentaal dan.”

Ondanks die blessures kijkt Idumbo Muzambo met een zekere tevredenheid terug op anderhalf jaar OH Leuven. “Ik heb hier zeker stappen gezet. Vorig seizoen leerde ik onder coach Eddy Vanhemel vooral tactisch veel bij. Hij leerde mij hoe ik mij moest positioneren. Via de juiste looplijnen, creëer je als spits ruimte voor jezelf en voor je ploeggenoten. Sascha Kotysch heeft zijn eigen manier van werken. Hij geeft ons veel vertrouwen en weet als ex-voetballer perfect hoe een jonge speler denkt en voelt. Sascha heeft het immers allemaal zelf meegemaakt. Was hij in de jeugd een spits? Meen je dat? Ah, dat wist ik niet. Moet ik hem dringend wat tips vragen”, lacht Franck.

Bij de U23 probeert Idumbo Muzambo met zijn ogen te stelen van de wat oudere jongens zoals Jo Gilis en Pierre-Yves Ngawa. “Pierre beschouw ik als mijn grote broer. Toen ik eind vorig seizoen even mijn opwachting maakte in het eerste elftal, nam Ngawa mij meteen onder zijn vleugels. Ik voelde toen dat hij iets in mij zag en mij echt wou helpen waar hij kon. Toen Pierre-Yves dit seizoen een tijdje bij de U23 kwam voetballen, hielp hij mij opnieuw. Als ik een slecht pas verstuurde, riep hij meteen dat ik me moest concentreren. Zo iemand houdt je scherp, gefocust ook. Van kapitein Ilias Breugelmans leer ik dan weer hoe je een groep moet meetrekken. Van elke medespeler pik je wel iets op als je aan het begin staat van je carrière.”

“Ik doe er echt alles aan om mijn jongensdroom waar te maken.”

De Leuvense jeugdacademie bracht de voorbije twee jaar toppers voort. Jongens als Mandela Keita, Louis Patris, Nachon Nsingi, Richie Sagrado en Joël Schingtienne maakten de voorbije twee jaar moeiteloos de stap van de jeugdacademie naar het A-elftal. Wordt Franck Idumbo Muzambo de volgende die dat illustere rijtje vervoegt? “Ik hoop het. Echt waar. Het is een jongensdroom om het waar te maken als profvoetballer. Met Joël en Richie speelde ik vorig seizoen nog samen. Het kan dus erg snel gaan. Maar ik besef maar al te goed dat ik zal moeten blijven presteren, elke week opnieuw. Alleen als ik blijf scoren, met assists strooi, me goed betrek in de combinatie, … zal ik mijn kans krijgen. Onder Oscar Garcia trainde ik al een paar keer mee met het eerste elftal. Zo kun je je eigen niveau afmeten aan dat van de grote jongens. Je moet op training echt alles perfect uitvoeren.”

Eind vorig seizoen kreeg Franck in de thuiswedstrijd tegen KV Mechelen ruim 20 minuten de kans om zijn kunnen te tonen op het hoogste niveau. “Ongetwijfeld het mooiste moment in mijn carrière. Vooral omdat het zo onverwacht kwam voor mij. De week erop zat ik ook in de selectie tegen KV Oostende. Ik wil toenmalig coach Marc Brys nog eens uitdrukkelijk bedanken voor die unieke kans die hij me toen heeft gegeven. Dat moment zal ik voor altijd blijven koesteren. Mijn droom om profvoetballer te worden, kwam toen heel even uit en ik heb daar enorm veel van geleerd. De ultieme droom is ooit met mijn jongere broer Stanis in dezelfde ploeg te spelen in een A-elftal. Hij op de 10 en ik op de 9. Mijn broertje doet het dit seizoen overigens uitstekend bij Jong Ajax, waar hij in de basis staat en drie keer scoorde. Ik kijk ernaar uit om zowel hem als mijn hele familie terug te zien in Almere aan de kerstboom.”

“Mijn jongere broer Stanis speelt op de 10 bij Jong Ajax. Hoe cool zou het zijn om samen in dezelfde ploeg te voetballen op het hoogste niveau.”

“Toen ik vorig seizoen even mijn opwachting maakte in het eerste elftal, nam Ngawa mij meteen onder zijn vleugels. Ik voelde toen dat hij iets in mij zag en mij echt wou helpen waar hij kon.”