André Michiels belandde in september 1972 bij één van de drie moederclubs van het huidige OH Leuven. “Van 72 tot nu dat is niet niks”, blikt André Michiels terug. “Mijn rol was niet altijd even intens, maar samen met de club groeide ik mee.”

Na 53 jaar stopt André, wiens verhaal je hier kan lezen, met zijn job als teammanager van OH Leuven. “Ik blijf zeker nog de kleine werkjes die ik al deed op het trainingscentrum voortdoen, maar aangezien ik 77 jaar word, heb ik besloten om het wat rustiger aan te doen.”

“Daarnaast is het ook zo dat het soms een beetje te snel gaat voor mij. Mijn geheugen is niet meer wat het tien jaar geleden was en dat merkte ik bijvoorbeeld bij het doorvoeren van de wissels tijdens de wedstrijden. Ik wil de ploeg niet in de problemen brengen door het allemaal slordig te laten lijken. Mijn drang naar perfectie is daarvoor te groot.”

Mooie huldiging

Voor de aftrap van onze laatste thuiswedstrijd tegen Westerlo werd André in de bloemetjes gezet. “Ik had gelezen in de krant dat de club iets van plan was, maar zo’n mooie huldiging had ik niet verwacht. Ik was een beetje overrompeld en het kwam harder binnen dan ik me had voorgesteld. Het was niet zomaar mijn laatste thuiswedstrijd. Ik beklaag me niets en heb steeds gedaan wat ik kon.”

Er zijn heel wat momenten die André zullen bijblijven. “Hij speelde toen al niet meer bij ons, maar de dood van François Sterchele heeft me aangegrepen. Çoiske is iemand die ook mee de evolutie van de club bepaald. Hij heeft van OH Leuven de ploeg gemaakt die ze voor een groot stuk vandaag de dag nog is.”

“Ik ga al mee van in derde provinciale en heb dus heel wat kampioenenwedstrijden meegemaakt, maar ook enkele degradaties jammer genoeg. Je kunt in het voetbal bij zulke momenten niet stil blijven staan. Als je achteraf foto’s bekijkt dan komen die momenten wel opnieuw naar boven.”

Waardering

André zal zeker en vast gemist worden. “Telkens als ik tegen iemand vertelde dat ik beslist had om te stoppen als teammanager kreeg ik te horen dat het toch jammer was, aangezien ik o.a. veel betekende voor de scheidsrechters. Ik ken hen en zij kennen mij. Ik heb hen altijd met heel veel respect behandeld, maar heb toch geprobeerd om kritisch te zijn. Dat werd aanvaard en gewaardeerd.”

“Wat jullie me mogen wensen? Ik hoop gezond te blijven, want ik sukkel toch wat met mijn knie. Ik heb vroeger een zwaar verkeersongeval meegemaakt, waardoor ik 50 dagen in het ziekenhuis lag. Mijn broer is me daarna komen ophalen en ik heb toen in de auto gezegd: ‘Ze hebben de kans gehad om me mee te nemen en hebben het niet gedaan. Nu word ik 100 jaar.’ Ik ben op weg”, besluit André.