Hoe ben je in het vrouwenvoetbal terecht gekomen?

“Eerder toevallig, eigenlijk. Mijn jongere zus Debby, met wie ik een heel goede band heb, voetbalde bij Gent Ladies en daar zochten ze een coach voor de U13. Ze vroeg me of ik het niet zag zitten om die rol op mij te nemen. Ik heb die ploeg één keer getraind en ik was meteen verkocht. Net als Eddy Timmermans, de grondlegger van het Leuvense vrouwenvoetbal, rolde ook in het vrouwenvoetbal omdat een familielid graag wou voetballen. Bij Eddy was dat destijds zijn dochter, bij mij mijn zus.”

Hoe raakte je in contact met OH Leuven?

“Ik heb International Football Business gestudeerd en in dat opleidingspakket zaten zes studiereizen. Eén van die studiereizen bracht ons in november 2018 naar UEFA, in Zwitserland. Daar ontmoette ik Peter Willems, die enkele maanden later als CEO zou starten bij OH Leuven. Na dat studiejaar startte ik als marketing officer bij OHL, in combinatie met trainer van de U15 van Gent. Kort daarop gaf de coach van het tweede elftal van OH Leuven Women zijn ontslag omdat hij een kans kreeg bij Ajax Amsterdam. Twee dagen voor de start van de competitie vroegen Willems en Henk Mariman, toen Academy Manager bij OH Leuven, of ik wou overnemen. We startten meteen tegen Gent.”

Relatief snel maakte je de stap naar het eerste vrouwenteam van OH Leuven.

“Klopt. In december 2019 kreeg ik de vraag om de eerste ploeg te trainen. Die hadden op dat moment 0 op 51, maar we pakten wel meteen een punt in mijn eerste match als coach. Luna Vanzeir zorgde in het slot voor de 1-1 tegen Club Brugge. Toen kwam corona en kregen we plots vier maanden de tijd om hard te werken. We behielden onze beste meisjes, Sari Kees en Amber Tysiak bloeiden helemaal open en veel talentvolle, jonge speelsters staken hun neus aan het venster. Dat was het begin van het huidige OH Leuven Women. We zetten vooral in op het individu. Dat loonde, want dat seizoen eindigden we vierde in de reguliere competitie. Na de Play-offs mochten we ons zelfs vice-kampioen noemen. Meisjes als Janssens (Hoffenheim) en Tysiak (West Ham) verlieten later OHL langs de grote poort. Nicky Evrard vertrok na één seizoen al naar Chelsea. In de toekomst zullen zeker nog speelsters hun voorbeeld volgen.”

Met welk gevoel kijk je terug op die 100 competitiewedstrijden als coach van OH Leuven Women?

“Ik beleefde een fantastisch avontuur met mooie hoogtepunten, maar ook lelijke dieptepunten. Het missen van de titel vorig seizoen viel me heel zwaar. We hadden toen als groep zo hard gewerkt en toch volgde de beloning niet. Ik heb toen echt overwogen om te stoppen met coachen. Ik ben vooral heel erg fier op de spelersgroep die er nu staat en op de personen achter die groep. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Maarten Timmermans, die ik dagelijks hoor. Maar ook aan Marijke Das die na het overlijden van haar man Eddy Timmermans nog altijd in de weer is voor bijvoorbeeld de opvang van de buitenlandse speelsters. De familie Timmermans heeft de basis gelegd voor de successen van de voorbije jaren. De meeste dames die bij ons vertrokken, deden dat met een goed gevoel. Ook dat vind ik belangrijk.”

Waar ben je het meest trots op?

“Op verschillende zaken. Op de voorbije twee Gouden Schoenen deden Nicky Evrard, Sari Kees, Marie Detruyer, Hannah Eurlings en Jill Janssens het erg goed. Een aantal van onze jonge meisjes prijkten in de top tien. We leveren ook steeds meer internationals af voor de Red Flames, maar ook voor een heel aantal jeugdcategorieën. Ik ben onlangs naar Tysiak gaan kijken toen West Ham tegen Tottenham speelde. Ik ben trots dat ik deel heb mogen uitmaken van haar carrière. Ik heb ook mijn steentje kunnen bijdragen in het vrouwenvoetbal. Vooral dan qua talentontwikkeling. Daarnaast heb ik mensen in mijn staf zien groeien. Ik geef graag het voorbeeld van Sam Lismont die er vanaf dag één bij was. Toen nog louter als video-analist, maar nadien is hij uitgegroeid tot iemand die heel erg veel respect geniet van iedereen binnen het team. Hij was ook erg belangrijk toen ik vorig jaar een tijd out was met een hartoperatie.”

Ben je als coach erg geëvolueerd de voorbije jaren?

“Dat is een heel moeilijke vraag. Ik ben van nature heel erg assertief en had in het begin te weinig aandacht voor hoe je een boodschap overbrengt naar 25 speelsters. Laat dat nu net één van de belangrijkste aspecten van het vrouwenvoetbal zijn. (glimlacht) Dankzij Tara Kuklis, onze psychologe, ben ik daar in gegroeid. Hoe zeg je dingen? Hoe trigger je een bepaalde speelster? Bepaalde meisjes moet je bijvoorbeeld veel feedback geven. Een andere speelster is dan weer meer gebaat bij een harde aanpak. Ik heb me beter leren inleven in iemand anders en ben daardoor een betere people manager geworden. Een coach is veel meer dan iemand die het veldwerk beheerst.”

Kun je OH Leuven Women van vandaag nog vergelijken met het team toen jij hier begon als coach van de Beloften?

“Da’s eigenlijk niet meer te vergelijken en we maken die vergelijking dan ook beter niet. De basis was er, dankzij de familie Timmermans. Daar hebben we de voorbije jaren op voortgebouwd. We werken al een tijdje op dezelfde manier als de Elite U23 mannen. De hele omgeving rond OH Leuven Women is daardoor nu veel professioneler. Dat maakt dat het vrouwenvoetbal nu veel meer gevolgd wordt bij de mensen die in de club werken. Er zijn er zelfs die kunnen meepraten over wedstrijden van de U16 of de U13. Enkel Zenia Mertens en Hannah Eurlings resten nog van de tijd toen ik als coach overnam. Zij fungeren een beetje als mijn referentie.”

Hoe belangrijk is de doorstroming van jonge meisjes naar de eerste ploeg in het succes van de voorbije jaren?

“Enorm belangrijk. Als ik een presentatie geef, is de slide van de 14 meisjes in onze huidige kern van de 25 die minstens bij de Beloften hebben gespeeld de meest belangrijke van de hele presentatie. Jeugd laten doorstromen, is het handelsmerk van de club. Daar ben ik best trots op. Jong, Belgisch talent kansen geven, is en blijft cruciaal. We leveren ook steeds meer meisjes af voor de nationale jeugdploegen. Bij de nationale ploeg U17 lopen bijvoorbeeld vijf meisjes van ons. De volgende generatie komt er overigens aan. Zo hebben we een toptalent van 13 jaar in onze rangen. We moeten blijven inzetten op het opleiden en laten doorstromen van jeugdig talent, aangevuld met enkele buitenlandse speelsters om onze ambities waar te maken.”

Een eerste landstitel en/of de beker zou de bekroning zijn voor het harde werk van de voorbije jaren. Je zit daarvoor op schema. Hoe evalueer je het seizoen tot nog toe?

“Statistisch gezien, doen we het minder goed dan vorig seizoen. Vorig seizoen lieten we slechts vier punten liggen in de reguliere competitie. Nu iets meer. Ergens logisch, want de concurrentie heeft ook niet stilgezeten. Ik ben vooral blij over onze manier van voetballen. We passen ons niet meer echt aan de tegenstander aan. We hebben bijvoorbeeld ons eigen spel gespeeld tegen RSC Anderlecht. Oké, we verloren die match wel, maar Anderlecht heeft ons op geen enkel moment pijn kunnen doen. Onze dames staan er echt, zowel op als naast het veld. Maandag zijn ze bijvoorbeeld samen gaan eten in restaurant Mykene. De elf die starten, de bank, de speelsters die revalideren: iedereen zit mee in het verhaal.”

Was dat vorig seizoen dan niet het geval?

“Als ik daar nu op terugkijk, denk ik dat het net iets minder was. De groep ging minder direct met elkaar om.  Zaken bleven onbenoemd of werden niet uitgesproken. Ik ben zelf heel direct. De groep durft dat nu ook te doen. Dat leidt al eens tot harde woorden. Maar dat mag best als het nadien uitgepraat wordt. We kenden een fysiek zware voorbereiding, waarbij iedereen tot het uiterste is gegaan. We verloren elke voorbereidingswedstrijd omdat niemand echt fris aan de aftrap stond. Logisch, want vaak hadden we voor aanvang van de match al stevig getraind. In die voorbereiding is de groep echt gevormd. Niemand klaagde over die hoge trainingsarbeid. Iedereen zag er het nut van in. Vooral op oefenkamp in Leicester hebben we keihard gewerkt. Negen trainingen en een paar ochtendlopen in vijf dagen. De workshops van Tara waren daarin ook heel belangrijk. We toonden ons heel open en kwetsbaar naar elkaar.”

Zaterdag trekken jullie naar Sclessin voor de topaffiche tegen Standard. Wat verwacht je?

“We zien het als een voorbereidingswedstrijd. De stress rond die match ligt daarom heel laag. We kijken of onze strategie zaterdag de juiste is met het oog op de Play-offs, waarin we de Luikse dames nog twee keer zullen treffen. Standard draait zijn beste seizoen in vier jaar en slikt amper doelpunten. Het heeft hier met 3-2 verloren en zal dus met het mes tussen de tanden spelen op het grote veld van Sclessin. Er wacht de scheidsrechter een belangrijke taak. De leuze van Standard, passion et fierté, drijft de Luikse dames al eens tot over de grens. Standard geeft ruimte weg en net daarom verwacht ik een vrij open wedstrijd. Ik kijk er echt naar uit.”

Hoe belangrijk wordt de rol van nieuwkomer Vita van der Linden?

“Haar komst zorgt er zeker voor dat we over een extra troef beschikken, een extra wapen ook. Op haar positie hadden we absoluut nog iemand nodig. De ex-Ajacied is 27 jaar oud en komt voor haar mening uit. Vita komt hier om matchen te winnen en prijzen te pakken. Op fysiek vlak is ze nog niet top na haar blessure. Maar ze wil doodgraag opnieuw voetballen. Zaterdag komt sowieso nog te vroeg voor haar.”

Na de reguliere competitie volgen de Play-offs. Daar is het de voorbije jaren telkens fout gelopen. Gaan jullie het deze keer anders aanpakken?

“We hebben daar met de vijf dames uit de speelstersraad al uitvoerig over gesproken. Vorig seizoen zijn we op afzondering getrokken en hebben we het momentum misschien wel te groot gemaakt. Dat zorgde voor extra druk, onnodige stress. Nu gaan we het match per match aanpakken. We kijken nooit verder dan het weekend. Ik weet wel, het is waarschijnlijk het grootste cliché in het voetbal. Maar we zijn ervan overtuigd dat die aanpak straks zal lonen.”

Wat zijn de next steps binnen onze vrouwenwerking de komende maanden en jaren?

“De meisjes vanaf 14 jaar moeten de best mogelijke begeleiding krijgen op en naast het veld. Je moet een context creëren waardoor speelsters elke dag beter kunnen worden. Daarnaast moeten we ook de basis verbreden zodat zoveel mogelijk meisjes kunnen doorstromen. Het vrouwenvoetbal in België zit nog maar aan pakweg 25 procent van zijn mogelijkheden.”

Wat zijn jouw persoonlijke ambities in het vrouwenvoetbal?

“Ik ben ambitieus en wil absoluut iets betekenen. De wil en de honger om iets achter te laten, is enorm groot. De hartoperaties die ik heb ondergaan, versterken dat gevoel alleen maar. Op dit moment kijk ik niet verder dan het einde van dit seizoen. Ik wil het maximale uit deze groep halen en proberen verder te geraken dan de vorige jaren. Daarna zien we wel. Uiteraard droom ik ervan ooit in het buitenland aan de slag te mogen gaan om later die kennis en ervaring ten dienste te kunnen stellen van OHL.”

Zie je jezelf ooit een mannenteam in het voetbal leiden?

“Ik heb al de kans gekregen om op een hoog niveau in het mannenvoetbal in te stappen. Ik ben daar niet op ingegaan omdat ik daar minder impact zou hebben dan hier bij OH Leuven Women. Ik wil geen grijze muis zijn in een groter geheel. De impact die ik als coach kan hebben in het vrouwenvoetbal, is veel groter. Maar wie weet, ooit?”

“Ik werk elke dag met een heel gretige, hongerige groep die goed aan elkaar hangt en voor elkaar door het vuur gaat.”

“Door mijn medische voorgeschiedenis voel ik nog meer gedrevenheid om een impact te hebben. Dat lukt momenteel makkelijker in het vrouwen- dan in het mannenvoetbal.”

“Jeugd laten doorstromen, is het handelsmerk van de club. Daar ben ik best trots op. Jong, Belgisch talent kansen geven, is en blijft cruciaal. We leveren ook steeds meer meisjes af voor de nationale jeugdploegen.”

“Vorig seizoen zijn we op afzondering getrokken en hebben we het momentum misschien wel te groot gemaakt. Dat zorgde voor extra druk, onnodige stress. Nu gaan we het match per match aanpakken.”