“Sport betekent voor een aantal gedetineerden veel meer dan enkel een uitlaatklep. Het voetballen geeft hen een eigen identiteit en zo worden zij bevestigd in hun talenten. In het sporten vinden ze een hobby die hen een houvast kan bieden bij hun terugkeer in de maatschappij”, stelt Sabine De Bock. Zij is sport- en cultuurfunctionaris bij vzw De Rode Antraciet. Deze vzw brengt sport en cultuur binnen in alle gevangenissen in Vlaanderen en Brussel. “De mogelijkheden tot sport in een gevangenis zijn zeer beperkt. Dit zowel qua ruimte als tijd. Nochtans is de behoefte aan beweging er net heel groot. Veel gedetineerden zitten immers zo goed als continu in hun cel. Gelukkig bestaat er in Leuven Centraal wel een opendeur regime met de mogelijkheid om actief bezig te zijn buiten de cel of de afdeling.”

OH Leuven tracht sinds zijn ontstaan in 2002 zijn maatschappelijke rol maximaal te vervullen. Twee jaar geleden kwam Sabine voor het eerst in contact met Arne Knaepen, Community Officer bij OHL. “Ik voelde meteen dat de Leuvense club erg graag met ons wou samenwerken.” Afgelopen zomer leidden die eerste gesprekken tot een concreet resultaat. Marc Houthuys, die vroeger al het OHL Homeless Team trainde en nu nog steeds de OHL Old Stars onder zijn hoede heeft, verzorgde een aantal voetbaltrainingen voor de gedetineerden van Leuven Centraal. “Marc deed dat op een heel natuurlijke manier, met een vleugje humor. Er was meteen een klik tussen hem en de gedetineerden. Iedereen kon in principe deelnemen aan de trainingen. We legden de lat bewust niet hoog. We vroegen de ingeschreven gedetineerden enkel om ook effectief te komen opdagen op training.”

“Ik merk dat onze jongens die voetballen zich beter in hun vel voelen en makkelijker contacten leggen. Ze creëerden via de trainingen van Marc een hechte vriendengroep. Ze kunnen dingen ook wat makkelijker relativeren”, zegt Sabine. De gedetineerden trainen niet alleen. Ze spelen ook regelmatig wedstrijdjes onder elkaar en zelfs tegen reguliere clubs. “De contacten met de spelers van die clubs zijn erg belangrijk. De clubs die één keer kwamen voetballen in Leuven Centraal komen meestal ook terug. Ik ben ervan overtuigd dat deze clubs zeker openstaan voor de gedetineerden nadat ze hun straf hebben uitgezeten.”

(Lees verder onder de foto)

Vier dagen in juli en twee dagen in augustus gaven in totaal een kleine 50 gedetineerden, onderverdeeld in verschillende groepen, het beste van zichzelf op het met putten bezaaide beton van Leuven Centraal. “De trainingen duurden telkens anderhalf uur en bestonden uit groepjes van zo’n tiental gedetineerden”, schetst Marc Houthuys. Opwarming, dribbelen, passen, situaties 3 tegen 2, afwerken op doel en een onderlinge wedstrijd, vormden de ingrediënten van elke training. “We spreken uiteraard niet over een training op competitief niveau, dus het ging er vrij los aan toe. Maar de mannen luisterden aandachtig en waren heel erg blij dat ze eens met iemand van buiten de gevangenismuren in contact konden komen.”

“De mannen luisterden aandachtig en waren heel erg blij dat ze eens met iemand van buiten de gevangenismuren in contact konden komen.”

“De meeste gedetineerden zitten een lange straf uit in Leuven Centraal. Ze hebben fouten gemaakt en moeten daarvoor boeten, maar ze verdienen wel wat verstrooiing. Ook voor de cipiers is het wel leuk om eens iemand van buiten de gevangenismuren te ontmoeten. Wat mij betreft, is het zeker voor herhaling vatbaar”, kijkt Marc al uit naar komende zomer. Dat geldt overigens ook voor de gedetineerden. “Eind augustus hielden ze hun traditionele Summer Break. Dat is een feestje waar ze het einde van de zomer vieren met een dj en standjes met eten en niet-alcoholische drankjes. Ze hadden me daar spontaan voor uitgenodigd. Het deed me echt deugd dat die mannen mij niet vergeten waren.”

(Lees verder onder de foto)

“Ik gaf present op elke training van Marc en durfde me zelfs al eens in te schrijven in plaats van iemand anders voor een wedstrijdje. Zo graag voetbal ik”, glimlacht één van de gedetineerden. “Via de trainingen leerde ik andere gedetineerden kennen en met een aantal jongens heb ik een hechte band gesmeed. Zonder voetbal zou ik hier tussen de gevangenismuren waarschijnlijk in een depressie beland zijn. Voetbal is mijn hobby, mijn sport, mijn leven zelfs. Als ik de bal zie, dan verdwijnt mijn stress meteen. Ze zeggen hier wel eens dat ik dans met de bal. Als ik mijn straf heb uitgezeten, zou ik me zeker willen aansluiten bij een voetbalclub.”

“Sport betekent voor een aantal gedetineerden meer dan enkel een uitlaatklep. Het voetballen geeft hen een eigen identiteit en zo worden zij bevestigd in hun talenten. In het sporten vinden ze een hobby die hen een houvast kan bieden bij hun terugkeer in de maatschappij.”