Op 18-jarige leeftijd maakte Tail Schoonjans de overstap naar de eerste ploeg van OH Leuven. “Hoe dat toen voelde? Ik voelde me vereerd en het gaf me veel voldoening. Als kleine jongen droomde ik ervan om ooit in eerste klasse te spelen.” Dat hij die droom kon waarmaken, betekent veel voor hem. In het seizoen van 2007-2008 stond Tail elke wedstrijd in de basis. “Dat was een seizoen waarin ik geluk had dat ik geen blessure opliep. Ik was topfit en daar werd ook alles aan gedaan door de technische staf.”

In 2011 werd dat bevestigd toen hij deel uitmaakte van de kampioenenploeg. “Het niveau lag al enkele jaren hoog, maar dat was voor mij een topseizoen. We verloren maar één of twee wedstrijden en haalden zo de titel binnen. We waren een heel hechte groep die vocht voor elkaar. We werkten er zo lang naartoe en als je dan effectief de titel wint, is dat de kers op de taart”, vertelt hij.

“Ondanks dat ik enkel het seizoen van 2007 – 2008 met hem samenspeelde, vond ik Thomas Matton één van de beste spelers van OH Leuven.” Hij kwam over van de B-ploeg van Club Brugge omdat hij erg blessuregevoelig was. “Voor mij was dat een complete voetballer die fysiek heel sterk was, één van de beste voetballers die ooit in de club rondliep”, verklaart Tail.

Tot en met 2012 behoorde hij tot onze club. Hierna speelde hij nog bij Sportkring Sint-Niklaas, KSV Bornem en als laatste bij KSC Grimbergen. Op zijn dertigste stopte hij met voetballen. “Ik raakte te vaak geblesseerd en revalideerde meer dan ik effectief speelde. Vooral de operatie aan mijn kruisbanden woog zwaar op mijn lichaam.”

Toen Tail op zijn achttiende in de eerste ploeg terechtkwam, studeerde hij nog, maar daar had hij geen moeite mee. “Ik heb nog drie jaar op de hogeschool gestudeerd en die combinatie ging altijd goed.” Nadat zijn contract bij KSC Grimbergen afliep, startte hij als vertegenwoordiger bij een pharmaceutisch bedrijf. Twee jaar later promoveerde hij naar salesmanager. “Zo competitief als ik in het voetbal was, ben ik nu ook in mijn job”, verklaart hij.

Momenteel voetbalt Tail niet meer. “Ik geniet nu iets meer van het leven en de vrije weekends, en ik neem verlof wanneer ik dat wil. Dat zijn zaken die ik vroeger nooit kon.” Wel was hij even trainer van de elite U15 en U16 van OH Leuven. “Ik kreeg het voorstel van Hans Vander Elst en ik heb dat één seizoen uitgeprobeerd, maar besloot er niet langer mee door te gaan. Ik deed het graag maar de combinatie met mijn gezin werd me een beetje te veel.”

Tail is nog steeds supporter van OH Leuven en is vaak in onze tribune te vinden. “Ik word soms uitgenodigd door de club samen met alle OH Leuven Legends. Ik ben fier en trots om daar deel van uit te mogen maken.” Hij kijkt terug op een heel mooie periode bij OH Leuven en vertelt hier ook met de nodige fierheid over. “Heb ik er alles uitgehaald? Ik denk het niet. Veel ex-voetballers zullen dat antwoord geven. Het voetbal is de laatste jaren erg geëvolueerd. De begeleiding op training staat veel meer op punt. Vanwege alle tools die er bestaan, weet je precies waar je zwakke punten liggen en waar je specifiek op moet werken.”

Voor de fusie in 2002 speelde Tail bij Stade Leuven samen in de ploeg met Dries Mertens. “Samen met Dries scoorde ik veel doelpunten. Ik als grote spits en hij als vinnige dribbelaar waren we samen een sterk team. Ik heb meer recente herinneringen met hem dan vroegere, want we zijn nu heel goede vrienden. Ik bezocht hem al in Napoli, en Istanbul.” Ook François Sterchele en Jeroen Simaeys speelden in dezelfde ploeg als hem. “Ik keek erg naar hen op en dat creëerde onmiddellijk een goede band. Het was leuk om te zien dat ze later een mooie carrière hebben uitgebouwd.”

Met andere oud ploeggenoten heeft Tail regelmatig nog contact. Met spelers als Bjorn Ruytinx, Yves Lenaerts en Maxime Annys heeft hij nog steeds een goede band. “In een voetbalseizoen leef je heel intens samen. Je traint en leeft elke dag samen. Je maakt dezelfde soort spanning en stress mee en dat schept een band. Zeker met zo’n succesverhaal als een titel behalen. Eén voor één hebben mijn oud ploeggenoten een bijzondere plek in mijn hart”, sluit hij af.